Het is essentieel om onze schaduw onder ogen te zien, onze wonden uit onze kindertijd te onderzoeken en het intergenerationele trauma dat we hebben geërfd te ontrafelen.
Begrijp me niet verkeerd.
Maar schaduwwerk is een gelaagd proces. Het begint bij jou, maar het eindigt niet bij jou. Het belangrijkste is dat het ook familiaal, maatschappelijk, cultureel en mondiaal is. En om echt diep te duiken, moeten we doorgaan en de lagen rotzooi die we onbewust hebben geabsorbeerd, verwijderen.
Kortom, als we geïnteresseerd zijn in het authentiek belichamen van onze ware aard – ons hart en onze ziel – moeten we ook onderzoeken hoe we het racisme, seksisme, homofobie, speciësisme en andere collectieve schaduwen hebben geïnternaliseerd die de hele samenleving doordringen.
En om dat te doen, moeten we moedig en meedogenloos de schadelijke spirituele ideologieën ontmantelen waarvan we geconditioneerd zijn om te geloven.
Maar eerst …
Wat is de collectieve schaduw?
De collectieve schaduw is de duistere kant van de mensheid. Het is de som van vroegere en huidige gruweldaden, wreedheden, tragedies en gruwelen die door de mensheid zijn gepleegd en opgeslagen op een diep, onbewust cellulair niveau. Deze duisternis is niet altijd overduidelijk omdat ze zo oud is en zo ingebakken in de vezels van onze samenlevingen. Voorbeelden van de collectieve schaduw zijn onder meer religieuze discriminatie, racisme, leeftijdsdiscriminatie, bekwaamheid, homofobie en alles wat “anderen” of bepaalde individuen / groepen veroordeelt, verwerpt of verkleint.
Collectief schaduwwerk: onze grootste blinde vlek
Op een bepaald moment tijdens onze spirituele paden zullen we in aanraking komen met het idee van schaduwwerk. Er zijn zoveel leraren, mentoren en andere spirituele mensen die je zullen aanmoedigen om goed naar jezelf te kijken en naar wat er op de loer ligt in de onbewuste diepten.
Dat is geweldig …
Maar er is een stilte die de spirituele gemeenschap vult, en het is oorverdovend. En die stilte sluit aan bij het belang van collectief schaduwwerk.
Tot een jaar geleden was dit ook mijn blinde vlek – ik zag totaal het belang en de essentiële noodzaak over het hoofd om collectieve schaduwen te onderzoeken, zoals diepgeworteld racisme en bekwaamheid. Ik legde geen verband tussen wat er gaande was in mijn interne wereld en in de samenleving om me heen. Dus ik zal opstaan, deze onwetendheid eigen maken en zelf verantwoordelijkheid nemen. Ik streef ernaar om deze essentiële kwesties nu in mijn verkenning van het schaduwwerk op te nemen, hoewel ik geen expert ben op het gebied van iets waar ik in duik en ik zeker nog veel te leren heb.
En toen keek ik om me heen en zag dat deze collectieve stilte niet alleen endemisch voor mij was, maar een pandemie die de meeste spirituele, welzijns- en zelftransformatie cirkels infiltreerde.
Niemand had het erover. (Of in ieder geval, afgezien van een paar zeldzame en uitzonderlijke individuen.)
Niemand had het over hoe onze spirituele beoefening raciale gelijkheid of rechtvaardigheid helpt of belemmert. Niemand had het over leeftijdsdiscriminatie, bekwaamheid, transfobie, homofobie en andere manieren om onze broeders, zusters en medezielen af te wijzen en te verkleinen.
Ja, ik kon veel feministische en godinnenachtige focus zien, maar het was meestal gecentreerd rond rijke, blanke vrouwen met genoeg geld en tijd om te investeren in dure mala-kralen, yogalessen en smoothie-reinigingen.
Niet alleen dat, maar ik ontdekte niet alleen een totale verwaarlozing van het verkennen van de collectieve schaduw (wederom, afgezien van een paar zeldzame uitzonderingen), maar ook een regelrechte ontkenning ervan.
Hoe moderne spiritualiteit de collectieve schaduw ontkent en eraan bijdraagt
Laten we even de tijd nemen om diep te ademen, onszelf te aarden en contact te maken met ons hart.
Mijn doel in dit artikel is om uit een plaats van zorg, bezorgdheid en nederigheid te komen, mijn onwetendheid te erkennen, wetende dat ik nog veel moet leren, uitpakken en verwerken – en dat altijd zal blijven.
Ik weet dat het moeilijk kan zijn om dit soort artikelen te lezen, omdat ze ons diep uitdagen. Maar weet alsjeblieft dat dit met mededogen wordt gedaan. Het is normaal om je te schamen, schuldig te zijn, boos op onszelf, walging te geven aan anderen, reactief en defensief te zijn als je wordt uitgedaagd. Wees je daar dus gewoon van bewust en ga door. Laat de lagen worden gestript.
Hier zijn enkele manieren waarop moderne spiritualiteit ontkent en ook bijdraagt aan de collectieve schaduw:
- “Focus alleen op het positieve” , dit ontkent de realiteit en beschaamt degenen die legitieme problemen hebben die ruimte en mededogen nodig hebben
- “Alleen goede vibes”, dit ontkent het belang van alles wat er om ons heen gebeurt dat “low-vibe” is en moedigt ons aan om te ontsnappen naar een spirituele droomwereld
- “Je hebt die situatie aangetrokken” , ook bekend als degenen die gediscrimineerd worden vanwege de kleur van hun huid, seksualiteit, leeftijd, mentale / fysieke vermogens, enz. “Brachten het over zichzelf” – stel je voor hoe sociopathisch dat klinkt als je het zegt iemand die lijdt
- “Dat is jouw karma ”, dit wordt gebruikt als een andere manier om iemands pijn weg te vegen en te verwerpen door deze toe te schrijven aan een soort vergeldende kosmische kracht
- “Je manifesteert je realiteit”, dit is een andere manier om te zeggen dat “het jammer is dat je lijdt, maar het is jouw schuld”, wat in wezen een vorm van slachtofferbeschuldiging is
- “Alles is een illusie” , op een absoluut niveau kan dat waar zijn, maar we opereren ook vanuit een menselijk niveau en dat moet worden gerespecteerd, erkend en geleefd – om te zeggen dat alles een illusie is, gaat voorbij aan het belang van geconfronteerd met problemen worden die zich voordoen in onszelf en de samenleving
- “Alles is liefde” , nogmaals, op een absoluut niveau kan dit waar zijn, maar vanuit een menselijk niveau moeten we oppassen dat we de realiteit van de pijn van onze / andere mensen niet buiten beschouwing laten – dat is op zichzelf geen liefde maar vermijding
- “De samenleving is slecht / onbewust”, dit is een algemene filosofie van veel spirituele mensen die het ironisch genoeg als een onbewust excuus gebruiken om hun hart te sluiten en het lijden van de wereld te negeren om hun leven gemakkelijker te maken
- “Ik ben een lichtwerker, ik ____ niet” , dit excuus en deze overtuiging wordt gebruikt door moderne spirituele zoekers die geloven dat schaduwwerk op geen enkele manier in hun missie past – dat het allemaal gaat om het verspreiden van licht en liefde – maar door te ontkennen dat de schaduw persoonlijk en / of collectief is, ze leven paradoxaal genoeg in en bestendigen duisternis
- “Spiritualiteit en wat er in de samenleving gebeurt, gaan niet samen” , deze definitie is gericht op het in compartimenten verdelen en verheffen van spiritualiteit boven het dagelijkse leven – wat heeft spiritualiteit echter voor zin als het ons niet helpt om te gaan met de realiteit van de wereld waarin we leven? in? Dat is ronduit spiritueel omzeilen en spiritueel escapisme
Zoals Carl Jung, de Zwitserse psychiater die voor het eerst het concept van het schaduwzelf populair maakte, ooit schreef:
“Niemand van ons staat buiten de zwarte collectieve schaduw van de mensheid.”
Je hebt het gehoord. Niemand van ons.
We dragen allemaal de collectieve schaduw in ons en het is onze verantwoordelijkheid om deze te ontrafelen.
In feite, hoe meer we ons verdiepen in zelfingenomen spirituele labels, filosofieën en waanideeën, hoe groter de kans dat we niet alleen de persoonlijke maar ook de collectieve schaduw verspreiden en versterken.
We zien voorbeelden hiervan in spirituele en zelfgroei-sferen die cultureel passende inheemse praktijken, BIPOC (zwart, inheems, mensen van kleur) uitsluiten van hun groepen, onbewust hetero normatieve normen bestendigen, seksisme aanmoedigen, hun diensten prijzen tegen onredelijke tarieven die ze financieel benadeeld, en meer.
Dus hoe kunnen we het enorme beest aanpakken dat de collective schaduw is?
Ten eerste moeten we ons realiseren dat alles wat in ons is geïnternaliseerd oud is. We gaan het nooit volledig ongedaan maken of opschonen. De collectieve schaduw is letterlijk de som van alle duisternis, alle gruweldaden die ooit door de mensheid zijn meegemaakt en begaan. Wat we echter kunnen doen, is met dit werk beginnen en ermee doorgaan. De voordelen zijn legio: het houdt ons nederig. Het houdt ons open. Het houdt ons bereid om te leren en te groeien. Als we geloven dat we op de een of andere manier ‘perfect’ zijn of verder gaan dan dit werk, is dat waar de stagnatie en egoïsme optreden. Dat is waar de duisternis zich vermenigvuldigt.
Met dat gezegd hebbende, zijn hier vijf manieren om collectief schaduwwerk op te nemen in je spirituele oefening:
1. Luister naar degenen die een ander leven leiden en een andere context hebben dan jij
Breid de bubbel van je bewustzijn uit. Leg de microfoon neer, richt je aandacht op hoe anderen zich voelen en zorg ervoor dat je niet alles om jezelf heen centreert, en wees ontvankelijk. Luister naar de verhalen van andere mensen en wat ze elke dag ondergaan. Luister naar degenen wier leven heeft geleden als gevolg van hun seksuele voorkeur of identiteit. Luister naar degenen die neurodivers zijn. Luister naar mensen met een handicap. Luister, luister, luister. Er zijn veel manieren om dit te doen – youtube is de eerste plaats die misschien in je opkomt. Je kunt ook naar podcasts luisteren of, als je een boekenliefhebber bent, je boekenrepertoire uitbreiden. Als je de kans krijgt, begin dan een gesprek met iemand die een andere ervaring heeft dan jij in je leven. Als je dat doet, zal je je geest en perspectief verrijken en je hart openen.
2. Observeer je diepgewortelde vooroordelen en negatieve conditionering
Op welke manieren houd je oude en ongezonde ideeën en overtuigingen in stand? Kijk naar de mensen naar wie je luistert en die je volgt, de producten die je koopt, de mensen die je financieel steunt, de vrienden die je hebt, de gevoelens die je hebt voor bepaalde groepen en elk ander gebied van het leven dat zich gecontracteerd voelt. Het is uitermate handig om een dagboek bij te houden wanneer je schaduwwerk doet – en vooral collectief schaduwwerk. Door een dagboek bij te houden, kun je teruggrijpen naar momenten in de tijd waarop je de collectieve schaduw in je denken of gedrag hebt zien opkomen. Dit zal je helpen om te leren en te groeien.
3. Vraag jezelf af: “Op welke manier ben ik die persoon of groep mensen?”
‘Othering’ is een term die in de sociologie wordt gebruikt en betekent dat een andere persoon of groep als wezenlijk buitenaards wordt behandeld en deze wordt gereduceerd tot een sociaal minderwaardige houding dan wij. In wezen gaat “othering” over het creëren van een ‘in-group’ (waar we deel van uitmaken) en een ‘out-group’ (waarvan zij deel uitmaken).
Bij “othering” gaat het vaak om het projecteren van negatieve en lelijke eigenschappen op “de andere groep” mensen. Het ene land kan bijvoorbeeld kwaliteiten van wreedheid, bedrog en kwaad projecteren op een ander land – en dus gaan deze twee landen uiteindelijk ten oorlog. Hetzelfde geldt voor veel samenlevingen die bijvoorbeeld witheid waarderen en verheffen, en zwartheid devalueren en verlagen.
Het probleem met “othering” is dat het afkomstig is van een plaats van puur ego. Het is een manier om de wereld te scheiden die ons verheft en andere mensen kleiner maakt. Het zorgt ervoor dat we ons losmaken van ons hart en anderen mishandelen / vervreemden, omdat we op een bepaald niveau geloven dat ze het in wezen “verdienen”.
4. Neem verantwoordelijkheid en oefen nederigheid
Wanneer we enige vorm van collectief schaduwwerk doen – dat wil zeggen, onderzoeken hoe we onbewust delen van de collectieve schaduw hebben geïnternaliseerd – moeten we ons ervan bewust zijn dat we het gaan verknoeien. We gaan fouten maken. We kunnen iemand beledigen of impopulair zijn. Dat is goed. Het is oké om onvolmaakt te zijn. Het is oké om het verkeerde te zeggen. Het gaat erom wat je doet nadat je ontdekt dat je een fout hebt gemaakt. Sluit je je helemaal af en stop je met dit essentiële werk? Reageer je en word je agressief? Of oefen je nederigheid uit, verontschuldig je je en neem je oprechte stappen om je hart en geest nog meer te openen? Persoonlijke verantwoordelijkheid nemen is cruciaal. Het is gemakkelijk om met de vinger naar anderen te wijzen. Maar het is veel moeilijker om de spiegel voor onszelf op te hangen. Onthoud dat alle veranderingen, persoonlijk of collectief, van binnenuit beginnen.
5. Maak verbinding met je hart en wees proactief
Wanneer we verbinding maken met ons hart en dit werk doen vanuit een hart-gecentreerde plek, dan is dat het meest impactvol. Dat is wanneer we het meest proactief kunnen zijn. Moet je naar elke protestbijeenkomst die er is? Nee, niet per se. Je collectief schaduwwerk kan honderd verschillende dingen betekenen. Je kunt ervoor kiezen om de stemmen van BIPOC-makers op je sociale mediaplatform te versterken. Je zou homofobie kunnen uitspreken in je sociale kring. Mogelijk maak je je bedrijf toegankelijker voor mensen met een handicap. Je zou een dagboek kunnen schrijven of kunst kunnen maken over de collective schaduw. Je zou kunnen doneren aan en steun verlenen aan bewegingen. Je kunt boeken lezen, workshops kopen of naar liedjes over deze kwesties luisteren. Je zou het land waar je je bevindt kunnen eren en respect kunnen betuigen aan de oorspronkelijke inheemse landeigenaren. Er zijn zoveel wegen. Het belangrijkste is om iets te doen – want als je schaduwwerk zich niet ook uitstrekt tot de nuchtere realiteit van het dagelijks leven, waar is het dan in godsnaam voor? (Ik zeg dit met liefde.)
***
Ik ben geen autoriteit op het gebied van een van de kwesties waarover ik in dit artikel spreek, alleen een waarnemer. Ik ben een reiziger, een mens met gebreken, net zoals jij bent, net zoals wij allemaal zijn.
Ik hoop dat dit artikel je heeft geïnspireerd om dieper te duiken met je schaduwwerk. Het is niet gemakkelijk, maar het is zo cruciaal, zo krachtig en zo belangrijk. Ik kan dat niet genoeg benadrukken.
Tot slot volgen hier enkele mooie, zinvolle, opbeurende woorden van Jeff Foster:
“Elke dag, over de hele wereld, onbegrijpelijk geweld. Hoe houd je de pijn van de wereld in je kwetsbare hart? Negeer het? Ontken het? Geef het door als louter een illusie? Zeg je tegen jezelf: Het is hun probleem, niet het mijne? Label je anderen als slecht en scheid jezelf van hen af? Sluit je hart nog meer? Waren het niet gesloten harten en snelle oordelen die deze verwoesting in de eerste plaats veroorzaakten? Als je de dagelijkse realiteit van deze planeet ziet, ben je misschien in de verleiding om helemaal op te geven. Geef genezing op, geef verandering op, geef de mensheid zelf op. Wat heeft het voor zin? Er is gewoon te veel haat daarbuiten. Te veel onwetendheid. Te veel kwaad. We zijn voorbij het point of no return , zou je kunnen zeggen. Een terechte conclusie. Het is beter om onze muren nog hoger te bouwen.”
En toch. Velen hebben het meest schandalige onrecht te verduren gehad en zijn doorgegaan. Velen zijn doorgegaan en gegroeid en genezen en getransformeerd, en hebben hun transformatie naar anderen gebracht en muren afgebroken. Er zijn hartverscheurende verhalen over onvoorwaardelijke liefde die zelfs in de meest ondoordringbare delen van de nacht schijnen.
Concentreer je op wat er ‘mis’ is met de wereld, en je kunt je bang, verlamd, hulpeloos, vol woede voelen. Concentreer je op wat ‘goed’ is met de wereld, en misschien steek je gewoon je hoofd in het zand.
Naast goed en kwaad is er een veld van onbeschrijfelijk licht. Focus op het veld. Concentreer je op het licht … Zelfs een klein kaarsje kan een enorme grot beginnen te verlichten. “