Ik ben als tweede van een tweeling geboren.
Mijn moeder had na de bevalling een post natale depressie. Wij, de tweeling, zijn de jongsten van in totaal 5 kinderen en onze oudere zus hielp mijn moeder mee met de huishouding. Ik heb mijn oudere zus dan ook lang als moeder gezien.
Ik was de kleinste en mijn moeder lette scherp op of ik wel voldoende at. Ik duwde mijn bord weg als ze te veel op mijn bord keek en at dan geen hap meer. Mijn tweeling zusje at goed en kreeg daar complimenten voor.
Ooit heb ik mij achter een fiets verstopt omdat ik de kleding aan moest die mijn moeder wilde dat ik aandeed, en dat wilde ik niet. Doordat er veel mensen mee zochten, durfde ik niet meer tevoorschijn te komen. Mijn oudste broer vond mij tenslotte.
Mijn zus en ik liepen in dezelfde kleding tot de middelbare school. Ik wilde dat niet langer (ik heb altijd veel interesse gehad voor kleding, vooral het maken ervan).
Ik kreeg problemen met mij amandelen. Ze moesten er uit. Na de operatie verloor ik veel bloed waar mijn lijf moeite mee had om het aan te vullen. Maandelijks had ik problemen met de menstruatie. Na maanden kreeg ik een shock door bloedarmoede. Per slot van rekening bleef ik ook nog zitten. Nu denk ik dat dat eigenlijk een zegen was.
Verder verliep de tienertijd rustig. Ik was geen opstandige tiener. Paste mij aan.
Mijn moeder stierf toen ik 23 jaar was. Ze was al jaren op en af ziek. Chronische bronchitis. Ze had een moeilijke jeugd gehad. Ziekelijke moeder en dominante vader.
Ik bleef zitten op de kunstacademie. Ik deed modevormgeving. Toen ik afgestudeerd was ben ik gaan werken en met mijn vriend, nu man, gaan samenwonen.
Uit angst voor verlies heb ik mij wel in mijn relatie weggecijferd. Ik had in de jaren na het verlies van mijn moeder astma ontwikkeld. Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik daar veel last van en ik verloor veel bloed tijdens ze bevalling. Tussen mijn beide zwangerschappen in, was mijn man veel in het buitenland. Hij was ook weg toen ik net zwanger was van onze dochter. Ik voelde het. Ik kreeg de zwaarste astma aanval en ging per ambulance naar het ziekenhuis. Toen ik bijkwam in het ziekenhuis stonden er ook lichtwezens in de kamer. Wat was ik blij dat ik leefde. Mijn astma is nooit meer zo erg geweest.
Ik was er altijd voor de kinderen. Mijn man zat veel in het buitenland. Een beetje de afwezige. Heb ik zelf aan meegewerkt.
Ik heb altijd veel ideeën en begin enthousiast en stop dan weer. Voel mij vaak opgejaagd en weet niet waardoor.
Ik loop constant tegen dezelfde problemen aan.
Lieve groet, Sandra
(De naam van de persoon is veranderd)
Lieve Sandra,
Wat een ervaringen allemaal. Een leven vol mooie en minder mooie momenten.
Ik zal niet heel diep in details treden waarom je moeder was zoals ze was, aangezien we het verleden niet kunnen veranderen. Wat ik wel kan vertellen is hoe nu verder.
Waar mijn aandacht eerst naartoe gaat is de astma. Ik ben geen arts, dus mocht je daar nog mee kampen, raad ik natuurlijk altijd aan om die stap te ondernemen. Wat ik je wel kan vertellen is de emotionele achtergrond van astma. Ziektes komen onder andere voor door de manier van denken en emoties die niet of nauwelijks verwerkt zijn of begrepen worden. Door de emotionele achtergrond te zien, wordt men hiervan bewust en kan iemand daaraan werken.
Omdat je min of meer bent afgewezen door je moeder (niks goed kunnen doen, niet goed eten, je zus was beter in alles) ga je niet in jezelf geloven. Er wordt constant gezegd dat jouw kern, jouw ik, niet goed is, en wordt het zelfvertrouwen geschaad. Dus wat er dan gebeurd is, je gaat je afhankelijk opstellen tegenover autoriteiten of dominante personen en/of je cijfert je steeds weg omdat je niet ’te veel’ wilt zijn. Doordat je niet genoeg in jezelf gelooft, durf je geen leiding te nemen in jouw eigen leven, dit omdat je gelooft dat je niks goed doet. Uiteindelijk is dat in jouw beleving altijd gezegd. Hierdoor raak je het contact met jouw kern kwijt. Je weet wat je wilt, je weet misschien wie je bent, maar de omgeving en jouw ‘programmering’ vertelt jou dat dat niet klopt. Dus ontstaat er verwarring, tegenstrijdigheden.
Kinderen kijken tegen hun ouders op, een soort van houvast, veiligheid, wat de thuissituatie ook mag zijn. Iemand die hun red om het maar zo te zeggen. Maar omdat het een plaatsvervanging is voor je eigen kern, werkt het verstikkend. En al helemaal als de ouders of een van de ouders hun eigen onverwerkte emoties op de kinderen projecteren. Je gaat je onveilig voelen.
Dan, in jouw geval, kom je in eerste instantie voor jezelf op, maar moeder projecteert haar eigen onzekerheden op jou af waardoor jij je terugtrekt en niet meer ‘jezelf’ kunt/mag zijn.
Als je niet jezelf kan of mag zijn en anderen altijd jouw leven bepalen werkt dat verstikken (een astma aanval voelt ook verstikkend). Jouw emoties, omdat je nooit geleerd hebt dat je jezelf mocht zijn en dat niet mocht uiten, kanaliseren zich dan in de vorm van een astma aanval. Want emoties moeten nou eenmaal verwerkt worden.
In jouw geval, loop jij weg van situaties die jou verstikken. (denk aan het verschuilen achter de fiets). Maar als jij in jezelf gelooft, voor jezelf opkomt, de leiding neemt, je niet afhankelijk opstelt, hoeft je niet weg te lopen.
Alleen jij kunt jezelf veiligheid bieden. Jouw gedachten of wat jou verteld is, is niet wie jij bent. De mening die een ander over jou heeft, definieert jou niet.
Zoals je zelf zegt, je hebt altijd veel ideeën. Maar halverwege stop je weer. Dat komt omdat jou is vertelt dat je niet goed genoeg bent. Maar klopt dat wel? Wie bepaalt dat jij niet goed genoeg bent? Wat bepaalt dat jij niet goed genoeg bent? Waarom zou je niet goed genoeg zijn?
Doordat er altijd, door een autoriteit, gezegd is dat je niet goed genoeg bent, leg je de lat heel hoog voor jezelf waardoor je van tevoren al weet dat je dat niet gaat halen. Je wilt constant bewijzen dat je wel goed bent, bevestiging dat je wel goed bent, en dus uiteindelijk opgeeft. Je hebt geleerd bevestiging te zoeken bij iemand die emotioneel niet beschikbaar is. Maar als jij naar het centrum van jouw woonplaats wilt lopen, zal je toch eerst 1 stapje moeten nemen. Er zijn misschien wel duizend stappen nodig voordat je er bent. Dat is in 1 stap toch niet haalbaar?
Succes in het leven bestaat uit kleine stapjes, niet uit één grote sprong. Waarom niet? Omdat je die grote sprong niet aankunt. Niemand kan zo’n grote sprong aan. Als je leert lopen, gaat dat ook in fasen. De eerste sport van de trap dusdanig hoog leggen is voor niemand haalbaar.
Wees niet zo streng tegen jezelf anders bewandel je dezelfde cirkel als je moeder.
Als er een bepaalde situatie in jouw leven is, sta heel even stil en vraag jezelf eerst af wat de les is. Wat moet je leren in die situatie? Waarom zit je op dat moment in die situatie?
In plaats van waarom kan ik iets niet, vraag jezelf af waarom je het als obstakel ziet. Want obstakels bestaan alleen maar in jouw gedachten. Maar als je focust op een obstakel, zie je niet dat er duizenden verschillende oplossingen zijn.
Als jij verandering wilt in jouw leven, zal je uit die cirkel moeten stappen. Als je uit die cirkel wilt stappen, zal je je manier van denken moeten veranderen. Onderzoek je gedachten. Klopt de mening die je over jezelf hebt wel? Is dat jouw mening of is dat de mening van anderen? Ben je echt zo slecht als je denkt, of heb je juist heel veel te bieden?
Schrijf dit soort vragen voor jezelf op. Dan kan je het op een later tijdstip teruglezen. Je zal dan zien dat je veranderd bent, je zal zien dat je wel degelijk vooruitgaat. Als je alles maar in je hoofd laat ronddolen, blijft je hele leven troebel. Zorg voor duidelijkheid voor jezelf.
Kom voor jezelf op, wees niet bang. De wereld heeft jou nodig, de echte Sandra en niet de Sandra waarvan ze zeggen wie je moet zijn. Jij bent uniek, laat jouw uniciteit naar voren komen en je zal zien dat er mooie dingen in je leven zullen gebeuren.
Inlakesh
Wilt u meer inzicht in uw situatie, neem dan contact voor het afspreken van een consult. Een consult gebeurt online via Whatsapp, Messenger of Skype.