Ben je het hardlopen niet zat?
Als soort zijn we altijd op de vlucht en verbergen we ons voor alles, of we het nu weten of niet. We vluchten voor liefde, vergeving, mentale ideeën, andere mensen, overtuigingen, innerlijke angsten … maar bovenal rennen we weg voor onszelf.
We rennen altijd weg van iets en rennen NAAR iets anders. Maar wat gebeurt er als we erin slagen om datgene in te halen waar we naartoe zijn gerend? Meestal is de “eindstreep” waar we zo hard aan hebben gewerkt om te bereiken een luchtspiegeling. Deze “magische” speciale plek die we wilden bereiken, valt uiteindelijk voor ons uiteen en laat ons weer leeg achter.
Naarmate we door het leven gaan, voelen we ons altijd rusteloos. Hoe vaak ben je gaan zitten en voelde je je gewoon nodeloos gelukkig … niet omdat je een doel had voltooid, werd aangevuld door een ander of iets cools kocht … maar zonder enige reden? Alleen voor de vreugde en de eer om te leven?
Blaise Pascal zei ooit: “Alle problemen van de mensheid komen voort uit het onvermogen van de mens om stil in een kamer te zitten.”
Let op deze zin; het loopt over van wijsheid. Deze eenvoudige, maar onuitsprekelijk krachtige observatie wijst op de kern van ons probleem: rusteloosheid die voortkomt uit de angst om onszelf te ontmoeten.
Waarom zijn we zo bang om onszelf te ontmoeten zoals we zijn? Waarom zijn we doodsbang om te gaan zitten met de gedachten en emoties die ons veel pijn bezorgen?
We streven altijd naar iets anders. We proberen voor altijd iemand anders te ZIJN. We kunnen nooit helemaal gelukkig zijn met ons, zoals we nu zijn.
Hoe lang denk je dat het zou duren voordat je rusteloos zou worden door gewoon te gaan zitten en het allemaal te omarmen zoals het is – alle rommel van jou en je leven? Ik weet dat het voor mij niet lang duurt. Ik voel vaak de drang om op en neer te lopen, te rennen, de lege ruimte binnenin te vullen met een of andere vorm van verslaving.
Waarom zijn we zo rusteloos? En wat kunnen we doen? Of niet doen?
Hoe alles om je heen je innerlijke rusteloosheid triggert
De samenleving is gebouwd op rennen.
Met rennen bedoel ik emotioneel, psychologisch en spiritueel rennen. Zonder beweging zou de samenleving instorten. Zonder consumenten zou er niemand zijn om te kopen en dus ook niemand om te verkopen. Met niemand om te verkopen, brokkelt alles af. Hebben we een nieuwe sociale structuur nodig? Ik weet het niet – dat is niet de strekking van dit artikel.
Waar ik wel op wil wijzen – of je aan wil herinneren – is hoe de omringende wereld het verlangen om weg te rennen en te verbergen in stand houdt. Dit is geen “slechte” zaak of een “goede” zaak; het is gewoon zoals het leven nu is.
We hebben sociale media, tijdschriften, tv-shows, films, onderwijssystemen, juridische structuren en zelfs sociale versterking die ons constant het verlangen wekt om te rennen. Er wordt ons verteld dat we niet aantrekkelijk genoeg, jong genoeg, dun genoeg, slim genoeg, gezond genoeg, gerespecteerd genoeg, goed genoeg opgeleid zijn – en in de spirituele samenleving, genoeg genezen, “transcendent” genoeg en zelfs goed genoeg zijn.
We streven er voortdurend naar om “genoeg” te zijn volgens de normen van ANDERE mensen. Onschuldig vergeten we dat andere mensen profiteren van onze kwetsbaarheid, onze verwarring en onze onzekerheden. Maar ze zouden niet van ons kunnen profiteren als we er in onszelf vast van overtuigd waren dat we genoeg zijn.
Ik zal dat nog eens herhalen: de samenleving kan ons niet het gevoel geven dat we iets tekort komen of dat we iets ‘nodig’ hebben als we al genoeg voor onszelf voelen.
Maar waarom is het zo moeilijk voor ons om gewoon genoeg te voelen? Waarom voelen zo weinigen van ons zich echt “genoeg”?
Hoe we allemaal verslaafd zijn aan emotioneel, mentaal en spiritueel escapisme
Rennen is een vorm van escapisme.
Het voelt goed om weg te rennen van dingen die ons bang maken – dat is een simpel feit. Als we rennen, houden we onszelf voor de gek door te geloven dat we op de een of andere manier hebben “verloren” wat ons stoorde.
Niet alleen dat, maar rennen is ook een grote afleiding. Alle moeite die we in het rennen steken, put ons uit, zodat we geen tijd hebben om onder ogen te zien wat ons echt angst of pijn bezorgt.
Rennen zorgt er ook voor dat we ons ‘productief’ voelen. Van kinds af aan zijn we door de samenleving geconditioneerd om te geloven dat het leven draait om ‘productiviteit’ en dingen voor elkaar krijgen. Een “goed lid van de samenleving” zijn, gaat eigenlijk alleen over het gebruiken van je tijd en energie om naar een of ander ideaal te rennen. Dat ideaal kan een mooie baan zijn, een hoog salaris, een mooie status, een goed huis, een sexy partner of zelfs iets schijnbaar onschuldigs als het vinden van je soulmate of het hebben van een groot gezin.
Er is op zich niets mis met idealen. De problemen ontstaan wanneer we al onze hoop en geluk in deze idealen investeren. Alles wat je kan worden afgenomen waaraan je hecht, is een bron van pijn. Alles buiten jezelf dat een bron van “geluk” is, zal snel vergaan. Toch stoppen velen van ons niet om dat te beseffen. We zijn te moe van het rennen.
Zelfs het spirituele pad is een vorm van escapisme, vooral wanneer het wordt gebruikt om pijnlijke elementen van het leven te omzeilen en ze te bedekken met fantasievolle ideeën.
Op het traditionele spirituele pad is er de spirituele zoeker die voortdurend op zoek is naar verlichting. Maar op het moment dat hij/zij denkt de verlichting te hebben bereikt, is het moment waarop de zelfrealisatie oplost. Innerlijke leegte komt weer naar boven, en de achtervolging begint weer vanaf het begin.
Jagen naar meer geluk, vervulling, liefde, transcendentie, is nog steeds jagen. En ik moet benadrukken, er is niets mis met jagen. Rennen is een natuurlijk onderdeel van het leven. Maar als je moe bent en het zat bent om van en naar iets als ik te rennen, luister dan:
Er is diepe en immense wijsheid in je uitputting.
Je uitputting probeert je iets te vertellen.
Je uitputting leert je een les die je nu misschien niet kunt begrijpen.
Het is tijd om te vertragen en te luisteren.
Hoe je je innerlijke leegte en rusteloosheid kunt omarmen?
We zijn zo gewend aan rennen dat we op het moment dat we stoppen… rusteloos, opgewonden en prikkelbaar zijn.
De diepe conditionering in ons om na te jagen, na te jagen, na te jagen, schuurt tegen onze geest. Er ontstaat een drang in ons om iets te vinden, ergens naar toe te rennen, iemand te worden of zelfs terug te vallen in een van onze verslavingen.
Wat is rusteloosheid?
Rusteloosheid is het gevoel dat ontstaat wanneer je Hart en Ziel zijn ontwaakt, maar je geest en lichaam nog steeds proberen te vertragen. Op deze manier is rusteloosheid een soort jetlag. De geest en het lichaam proberen nog steeds te acclimatiseren aan de nieuwe realiteit.
Een andere analogie is het afkicken van medicijnen. Je bent zo gewend om je op een bepaalde manier te voelen, dat wanneer je van dat medicijn af bent, je ernaar verlangt om er meteen weer aan te beginnen. Of denk aan een loopband. Je bent al zo lang aan het rennen, dat wanneer je de loopband uitzet en stopt, je lichaam nog steeds vol adrenaline zit en je nog steeds zwaar ademt. Het duurt even voordat je weer gewend bent aan een langzamere, meer natuurlijke manier van leven.
Als je je rusteloos en uitgeput voelt, ervaar je vrijwel zeker wat ik zojuist heb uitgelegd. Je ziel is ontwaakt, maar je mentale lichaam probeert te vertragen en te acclimatiseren.
Niet alleen dat, maar alles waar je voor gevlucht bent begint weer naar boven te komen – en dit kan een extreem moeilijke en verontrustende ervaring zijn. Als je eenmaal beseft hoe gemakkelijk het voor je zal zijn om in deze periode van je leven weer verslaafd te raken aan de “zoektocht naar geluk”, zal je zien hoe belangrijk het is om aan deze rusteloosheid tegemoet te komen.
Rusteloosheid en leegte, hoewel zenuwslopend en verontrustend, zijn grote geschenken. Veel van de grootste ‘verlichte’ zielen hebben deze ervaring meegemaakt. Neem vandaag drie levende leraren: Gangaji, Unmani en Adyashanti. Gedurende een grote periode van haar leven was Gangaji op zoek naar ontwaken, tot op een dag haar leraar haar vertelde om simpelweg te “STOPPEN”. Dit ene woord maakte haar wakker. Unmani daarentegen was een intense zoeker die haar been brak tijdens een heftige catharsissessie. Ze herstelde wekenlang in het ziekenhuis, werd extreem depressief en rusteloos, totdat ze haar moment van ultieme ontwaken had. Adyashanti ervoer ook intense rusteloosheid en verslagenheid na vele jaren te hebben geprobeerd te mediteren. Toen hij eenmaal de nederlaag en de daaruit voortvloeiende leegte accepteerde, ging er een hele nieuwe wereld open.
Zoals we kunnen zien, was rusteloosheid een katalysator of voorloper van een dieper spiritueel ontwaken. Op het moment dat we moe beginnen te worden van de zoektocht om een speciaal iemand te worden, een speciale staat te bereiken of meer dingen te krijgen, is het moment dat een heilige DEUR opengaat.
Als je de moed hebt om door deze deuropening te lopen, of zelfs maar de bereidheid hebt om deze pijn onder ogen te zien, zijn hier enkele manieren om het te benaderen:
1. Stel jezelf de vraag: “Waar loop ik voor weg?”
Waar loop je onder je ongemak voor weg? Wat triggert je verlangen om te ontsnappen? Waar ben je niet mee geconfronteerd? Besteed tijd aan het oprecht stellen van deze vraag. Schrijf je gedachten en observaties op. Besteed aandacht aan je gevoelens.
2. Onderzoek de vraag: “Waar ren ik naar toe?”
Wat is de voorgestelde “oplossing” voor je innerlijke gevoelens of angsten? In welke vorm van escapisme of verslaving val je meestal om aan je leegte te ontsnappen? Welk gevoel, achter de naam, het object of de ervaring streef je na?
3. Breng tijd alleen door
Eenzaamheid en stilte zijn essentieel in deze tijd van diep innerlijk werk. Dit is een tijd waarin je je terugtrekt uit de wereld en erachter komt waar je aan probeert te ontsnappen. Als het je lukt om erachter te komen waar je je voor verbergt en ontwijkt, kun je beginnen het uit elkaar te halen zodat het Licht weer kan doorbreken.
4. Druk openlijk alle emoties uit die zich voordoen
Welke gevoelens gaan gepaard met deze rusteloosheid? Voel je je boos, gefrustreerd, bedroefd, doodsbang, depressief of ziek? Druk deze emoties uit en haal ze uit je lichaam. Als je moet huilen, huil dan. Als je wilt schreeuwen, schreeuw dan, zelfs in stilte. Als je moet slaan, schoppen, lachen of kreunen, doe dat dan op een gezonde manier privé. Als je jezelf wilt uiten door middel van kunst, zang of dans, doe dat dan.
5. Zeg een zielsgebed
Je ziel is de ultieme bron van wijsheid, liefde en begeleiding. Op elk moment is je Ziel aanwezig en kijkt ze aandachtig toe. Bid tot je ziel om leiding door deze moeilijke tijd. Vraag om kracht, innerlijke helderheid, moed, steun en de bereidheid om de waarheid onder ogen te zien.
6. Oefen onvoorwaardelijke aanwezigheid
Ja, dit is moeilijk. Moeilijker dan ik met woorden kan uitdrukken. Maar door te gaan zitten en de sensatie je te laten omhullen, kun je verwerken waar je voor wegrent. Niet alleen dat, maar als je je angsten ontmoet, kunnen ze worden geëerd, gezien, gehoord en overgegeven.
Vraag de kracht van je Ziel en de Liefde van je Hart om je te ondersteunen, ga zitten en sluit je ogen. Word je bewust van alle sensaties die door je lichaam komen en gaan door bewuste aandacht. Wat en hoe voel je je? Wordt nieuwsgierig. Lokaliseer de druk, tintelingen, jeuk, zwaarte, holheid en andere sensaties die zich in je lichaam voordoen. Adem diep en zacht, zodat deze gevoelens kunnen worden gevoeld. Laat deze sensaties zo lang blijven als ze willen. Deze openheid voor ervaring staat bekend als onvoorwaardelijke aanwezigheid.
Ook in deze tijd heb je veel rust nodig. Je lichaam, geest en hart verwerken allemaal deze verschuiving in je bewustzijn.
7. Beloon je wilskracht
Als je eenmaal vastbesloten bent om te stoppen en het hoofd te bieden aan alles waar je voor op de vlucht bent geweest, zul je je realiseren dat wilskracht een grote rol speelt. Er is veel zelfbeheersing of onthouding voor nodig om van de verslaving aan rennen af te komen. Soms kan een dergelijke onthouding het leven droog, zwaar en moeilijk maken. Het verwijderen van de bron van leeg voorbijgaand genot in plaats van de eeuwige extase van de Ziel die tevoorschijn komt, kan soms een lang proces zijn.
Vergeet jezelf niet te belonen. Zorg goed voor jezelf en vind gezonde manieren om van het leven te genieten (dat zal de verslaving aan escapisme niet voeden). Leren hoe je weer evenwichtig plezier kunt vinden, is van het grootste belang om je heelheid te herontdekken.
