De rode draad van Ria

Mijn levensverhaal zo kort mogelijk.

Ik kom uit een warm en lief gezin als jongste met twee broers.

Op zes jarige leeftijd overleed mijn vader toen hij 43 was…hij ging ‘s middags slapen en werd niet meer wakker. Als kind begrijp je daar natuurlijk niets van maar is wel alles bepalend geweest…altijd angst ook dat mijn moeder niet meer wakker zou worden.

Ze overleed toen ik 18 was en zij 53….geen ziekbed maar een falende hartklep.

Ik stond dus al vroeg op eigen benen.

Jong getrouwd twee schatten van kinderen maar ook na 7 jaar gescheiden.

Heb altijd een soort van drie eenheid gehad met mijn kinderen en dat is nog zo.

Ik heb een vriend gehad en ben ongeveer 20 jaar met hem samen geweest…

Echter na een paar jaar heeft hij mij enorm bedrogen en ben ik alles kwijt geraakt…tijdens mijn hartoperatie…ik moest een nieuwe hartklep…had hij iemand anders….door het diep weten en voelen ben ik overal achter gekomen…mijn huis stond op een veiling site…geen herstel voor mij en heel veel ellende. Een kind met down syndroom bij die ander en zoveel leugens…

Nu i.v.m. veel gezondheidsproblemen woon ik in een woon-zorgcentrum.

Ik heb inmiddels 5 kleinkinderen en de zesde is onderweg.

Dat maakt me gelukkig.

Echter heb ik vaak het gevoel langs de zijlijn te staan er loopt een rode draad die te maken heeft met verlies en een gevoel van heimwee is altijd bij mij.

Epilepsie vanaf mijn twaalfde, de medicijnen die ik daarvoor kreeg en krijg hebben gezorgd voor ernstige osteoporose waardoor ik vier ingezakte wervel fracturen heb.

Al met al gaat het lopen slecht en kost alles veel energie.

Wat me altijd goed doet is het weten dat alles een hoger doel heeft en dat alles op juiste tijd en plaats gebeurt en dat het altijd klopt…in het kort mijn verhaal…

Lieve Ria,

Zoals je weet heb ik best lang nagedacht over jouw verhaal. De reden is dat ik zoveel voelde bij jouw leven dat ik dit echt heel voorzichtig wilde aanpakken. Jij straalt zo veel liefde uit en ik vind dat ik dan ook met die liefde moet reageren.

Jouw leven begint heel heftig. Het zijn dan ook de belangrijkste jaren in je leven die jou onstabiel hebben gemaakt. Met onstabiel bedoel ik dat je je veiligheid bent kwijtgeraakt, je huis, je fundament, en om op zo’n jonge leeftijd je eigen fundament op te bouwen is heel moeilijk.

Dit verklaart ook jouw epilepsie en osteoporose. Je weet, ik ben geen arts, dus als je problemen ervaart, altijd een arts raadplagen. Ik kijk wel naar de emotionele achtergrond en probeer dat op zo’n manier uit te leggen in de hoop de pijn voor je te verzachten.

Door jouw trauma heb je onbewust met jezelf afgesproken dat je nooit meer een mooi leven mag leiden. Omdat alles van je afgepakt wordt op het moment dat je gelukkig bent. Als kind ben je gelukkig en het mooiste is van jouw afgepakt, namelijk jouw ouders, jouw veiligheid, jouw fundament. Door die angst, manifesteer je, onbewust, dat dat soort situaties op jouw pad komen.

Je durft niet meer vanuit jouw hart te leven. Je geeft heel veel liefde aan je kinderen en kleinkinderen en je geniet echt wel van ze. Ik weet alleen heel zeker dat jij niet optimaal durft te genieten van ze, omdat er altijd een bepaalde angst achter zit.

Dan komt voor mij meteen een vraag naar boven. Waarom zou jij niet een mooi leven mogen leiden?

Dat jouw ouder van jou zijn ‘afgepakt’ betekent niet dat jij gestraft bent voor jouw daden of ‘zonden’. Jouw ouders zijn door bepaalde omstandigheden overleden en dat heeft niet met jou te maken. Zelfs als je het stoutste kind van de wereld zou zijn geweest, betekent niet dat je daarvoor gestraft bent. Het is helaas zo gelopen door vele omstandigheden die losstaan van jou. Dus zie het niet als een straf, maar als een samenloop van omstandigheden.

Omdat jij voor jou gevoel gestraft bent voor jouw daden, heb je jezelf ook nooit een mooi leven gegund. Je durfde niet in te zien dat jij wel degelijk een mooi leven waard was. Dat ben je wel. Ik weet zeker dat jij vindt dat ik ook een mooi leven verdien, terwijl jij niet eens weet wat ik voor ‘slechts’ in mijn leven heb gedaan. Dus wat maakt mij zo anders dan jij?

Doordat je je eigenwaarde niet inziet, komen er spiegels op jouw pad. Mensen die jou ook zo behandelen, mensen die jou niet waardevol vinden. Ja….op het moment dat zij iets nodig hebben ben je het waard, maar anders niet. Dat straal je uit, dus krijg je dat terug. Maar dan denk je misschien: “ik geef zoveel liefde aan anderen”. Dat klopt, maar die anderen voelen ook dat je jezelf niet die empathie geeft, als dat je aan anderen geeft, dus voelen ze dat ze kunnen nemen en niet hoeven te geven. Want tenslotte straal je uit dat je het niet verdient en niet aan durft te nemen.

Dat je het gevoel hebt dat je aan de zijlijn staat, alles vanuit een soort van vogelperspectief ziet, heeft te maken met een vorm van dissociatie. Bang om emoties te voelen, bang om gekwetst te worden, bang om iets kwijt te raken. Dus dat je als het ware uit jezelf stapt is jouw manier om jezelf te beschermen. Ik ben erbij, maar ik ben er niet bij. Dat is de manier die jij jezelf hebt aangeleerd om met heftige emoties om te gaan.

Maar ja…..hoe nu verder? Je bent een hele rationele vrouw, je begrijpt wat er speelt, je begrijpt hoe het werkt, je begrijpt alles, maar het toepassen is een dingetje om het maar zo te zeggen.

Loslaten is een mooi begin. Loslaten is inzien dat je dingen niet kunt controleren. Dat dingen nou eenmaal gebeuren en jij daar geen invloed op hebt. Controle heeft te maken met angst en weinig zelfvertrouwen. In plaats van angstig te zijn, laat die liefde toe, want dat is echt wat jij verdient. Jouw liefde straat door jouw verhaal heen, zo bijzonder, ik maak dat niet vaak mee. Geef jezelf die liefde, durf jezelf die liefde te geven.

En als er iemand uit jouw leven verdwijnt, zie dat niet als straf, maar als een zegen, een zegen dat jij die mensen in jouw leven hebt mogen hebben. Dat jij mocht genieten van de liefde die ze jou gaven.

Durf weer op aarde te komen want de aarde heeft je zo veel te bieden. De aarde wilt jou ook dat geven wat jij nodig hebt en verdient. Dat wat jij uitstraalt.

Jij bent zo’n bijzonder mens, gun jezelf al het moois wat het leven te bieden heeft en je zal zien dat het niet eng is om liefde te ontvangen, maar dat je er kriebels van in je buik krijgt, verliefd wordt en geniet.

Inlakesh

2 reacties

  1. Lieve Natasha…
    Wat mooi omschreven
    Ik moet het nog eens goed lezen en analyseren ook nu lijkt het of het over iemand anders gaat🤭ik moet mezelf terug vinden…heb dat gevoel van heimwee altijd bij me en weet me soms oon geen raad met het alleen zijn
    Dank jewel voor voor het luisteren en analyseren van mijn verhaal.
    Een fijne zondag.
    Groetjes en liefs…😇🌷

    1. Graag gedaan lieverd. Dat gevoel van heimwee begrijp ik heel goed. Ik ken dat gevoel zelf ook. Jij bent de enige die jezelf dat thuisgevoel kan geven. Een ander kan dat wel proberen, maar het zal nooit dat zijn wat jij nodig hebt. Je kunt eventueel naar het artikel op mijn website over innerlijk kind kijken. Daar staat in hoe je dat eventueel kunt aanpakken. Dank je wel voor je openheid en ik ben heel dankbaar dat ik jouw verhaal mocht publiceren.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *